Historia blackjacka

W 2002 roku Max Rubin przekonał właścicieli kasyna Barona, znajdującego się w kalifornijskiej miejscowości Lakeside, do stworzenia panteonu sław blackjacka. W latach 2003-2015 trafiło do niego 20 nazwisk (w tym jeden tytuł grupowy dla zespołu Four Horsemen of Aberdeen). Uznanie przez panteon sław blackjacka opiera się na swego rodzaju paradoksie: z jednej strony jest to najwyższe wyróżnienie, jakie można otrzymać w tej dziedzinie, z drugiej kłóci się ono dążeniem profesjonalistów do zachowania anonimowości. Najbardziej szczegółowe opisy osiągnięć przedstawicieli panteonu sław zawiera publikacja Blackjack Forum Online autorstwa Arnolda Snydera. Daty publikacji przytaczanych książek odnoszą się do pierwszego wydania.

Al Francesco (2003) – prekursor gry zespołowej.

Peter Griffin (2003) – matematyk, opracował metody ewaluacji systemów liczenia kart. Autor książki Theory of Blackjack (1979).

Tommy Hyland (2003) – wybitny profesjonalista i legendarny gracz zespołowy.

Arnold Snyder (2003) – wybitny zawodowy gracz w blackjacka, autor wielu ważnych książek i artykułów, a także opracowania Blackjack Forum Online, prawdziwej kopalni wiedzy.

Edward O. Thorp (2003) – powszechnie uznany za prekursora systemu liczenia kart. Jego zasady, wraz ze strategią podstawową opisał w swojej bestsellerowej książce Beat the Dealer (1962). Pracując jako nauczyciel akademicki w Massachusetts Institute of Technology (MIT), ciągle udoskonalał swoje metody, a także opisał pierwsze próby wykorzystania testowanych komputerowo systemów w warunkach kasynowych. Jego sława w latach sześćdziesiątych XX wieku, choć sceptycznie postrzegana przez branżę kasynową, przyczyniła się do znacznego wzrostu popularności blackjacka.

Ken Uston (2003) – wybitny zawodowy gracz i autor opracowań na temat blackjacka. W książce The Big Player (1977) odsłonił szerszej publiczności kulisy kasynowych doświadczeń z punktu widzenia osoby liczącej karty i grającej w blackjacka zespołowo.

Stanford Wong (2003) – wybitny zawodowy gracz, analityk i autor opracowań. Jak stwierdził Arnold Snyder, jego książka Professional Blackjack (1975) „miała ogromny wpływ na poważnych graczy, ponieważ wyposażyła osoby liczące karty w proste i potężne narzędzie do rywalizacji w popularnych czterotaliowych grach z wykorzystaniem buta, które zdominowały Las Vegas. Wielu profesjonalistów jest zdania, że publikacja Wonga stanowi cezurę w historii liczenia kart”.

Max Rubin (2004) – założyciel panteonu sław oraz organizator dorocznego balu blackjacka. Twórca strategii gry zespołowej. Autor książki Comp City (1994).

Keith Taft (2004) – wynalazł urządzenia komputerowe do gry w blackjacka na kilka dekad przed pojawieniem się idei komputerów przenośnych.

Julian Braun (2005) – matematyk i informatyk, autor pierwszej generacji oprogramowania wykorzystywanego w wiodących systemach do liczenia kart. Arnold Snyder w Blackjack Forum Online stwierdził, że „jego programy posłużyły do opracowania wszystkich systemów Lawrence'a Revere'a oraz Hi-Opt”. Większość profesjonalistów przed pierwszą publikacją książki Professional Blackjack Stanforda Wonga (1975) używała systemów Thorp Ten Count, Thorp Hi-Lo, Hi-Opt I, Hi-Opt II, Revere Point Count, Revere +/-, czy Revere Advanced Point Count. Przez około dziesięć lat były to najpopularniejsze i najszerzej stosowane strategie. Wszystkie zostały opracowane z wykorzystaniem programów Juliana Brauna. Autor How to Play Winning Blackjack (1980).

Lawrence Revere (2005) – autor opracowania Playing Blackjack as a Business (1969) i twórca systemów liczenia kart.

James Grosjean (2006) – wybitny profesjonalny gracz w blackjacka. Jego, wycofana już z obiegu, książka Beyond Counting (2000) osiąga minimalną cenę 2000 $. Jej opublikowana własnym nakładem, rozszerzona wersja (zwana także Exhibit CAA ze względu na wykorzystanie jej jako dowód w licznych, wygranych przez autora rozprawach przeciwko wielu kasynom) jest sprzedawana tylko osobom, które autor zna osobiście. Uważa się ją za najbardziej zaawansowany podręcznik blackjacka.

John Chang (2007) – wybitny zawodowy gracz w blackjacka i menedżer zespołów do gry w blackjacka przy Massachusetts Institute of Technology.

Four Horsemen of Aberdeen („czterej jeźdźcy z Aberdeen”) (2008) – Roger Baldwin, Wilbert Cantey, Herbert Maisel i James McDermott. W latach 1956-1957 opublikowali pierwszą skuteczną strategię podstawową. Był to przełomowy moment w historii blackjacka. Opracowana przez tę czwórkę teoria stanowiła podwaliny dla późniejszych systemów. Było to też ważne wydarzenie w dziejach matematyki, ponieważ strategię opracowano przy użyciu ekwiwalentów dzisiejszych kalkulatorów. Współautorzy książki Playing Blackjack to Win (1957).

Richard W. Munchkin (2009) – wybitny zawodowy gracz w blackjacka, autor opracowań, analityk. Autor książki Gambling Wizards (2002).

Darryl Purpose (2010) – wybitny zawodowy gracz w blackjacka.

Zeljko Ranogajec (2011) – wybitny zawodowy gracz w blackjacka. Należy do osób grających na najwyższe stawki na świecie. Jego zakłady wycenia się na przeszło miliard dolarów rocznie.

Ian Andersen (2012) – autor książek Turning the Tables on Las Vegas (1976) i Burning the Tables on Las Vegas (1999).

Robert Nersesian (2013) – amerykański prawnik z Las Vegas reprezentujący graczy w dużych procesach sądowych przeciwko kasynom.

Don Schlesinger (2014) – powszechnie znany jako główny analityk i autor systemów oraz książek poświęconych blackjackowi, przede wszystkim wielokrotnie wznawianej publikacji Blackjack Attack (1997).

^ Powrót na górę

Strategia podstawowa – optymalna metoda gry w blackjacka bez liczenia kart: decyzje dotyczące dobierania, czekania, podwajania, rozdzielania, ubezpieczenia i wycofania uzależnione są od widocznych kart gracza i krupiera. Roger Baldwin, Wilbert Cantey, Herbert Maisel i James McDermott (czyli tzw. Four Horsemen of Aberdeen) przy pomocy kalkulatorów opracowali pierwszą wersję tej strategii w latach 1956-1957. Strategia podstawowa bywa modyfikowana w niektórych sytuacjach, w zależności od obowiązujących w kasynie zasad dotyczących podwajania, rozdzielania, a także od tego, czy krupier dobiera czy czeka przy soft 17.

Liczenie kart – wiele różnych metod polegających na śledzeniu rozegranych (a także pozostałych do rozegrania) kart w bieżącej talii lub bucie. Zgodnie z ogólną teorią liczenia kart, popartej obliczeniami matematycznymi, stosunkowo duża proporcja pozostałych do rozegrania asów i kart o wartości dziesięciu punktów (dziesiątek, waletów, dam i króli) daje graczowi przewagę. Podstawowy system liczenia polega na dodawaniu/odejmowaniu punktu za każdym razem, kiedy na stół ląduje karta o wartości dziesięciu punktów lub trójka, czwórka, piątka czy szóstka. System liczenia kart staje się bardziej złożony po uwzględnieniu asów, penetracji talii, zróżnicowanych wartości poszczególnych kart i poziomów zakładów. Liczenie kart ma na celu sprawdzenie, czy talia lub but daje graczowi przewagę oraz odpowiednie dostosowanie stawianych kwot (a także, w niektórych przypadkach, strategii podstawowej). W praktyce strategia polegająca na drastycznym zmienianiu poziomów obstawiania bywa ukracana przez kasyno w przypadku podejrzenia obecności osób liczących karty.

Gra zespołowa – grupa graczy zwiększa swoją przewagę, stawiając niewielkie kwoty i na bieżąco licząc karty przy różnych stołach do blackjacka. Kiedy zestaw nierozegranych kart zapewnia graczowi silną przewagę, członkowie zespołu dają znak tzw. „big playerowi”, który wtedy wkracza do gry i stawia duże zakłady przy różnych stołach. Podobnie jak w przypadku innych metod polegających na liczeniu kart, metoda stosowana w grze zespołowej jest bez wątpienia zgodna z prawem, lecz wiele kasyn jej nie pochwala.

^ Powrót na górę

„21” (2008) – film na podstawie powieści Bena Mezricha pt. „Bringing Down the House” będący sfabularyzowaną wersją doświadczeń zespołu MIT Blackjack Team.

„Beat the Dealer” (książka autorstwa Dr. Edward O. Thorpa, opublikowana po raz pierwszy w 1962 roku) – bestseller opisujący strategie blackjacka, system liczenia kart i doświadczenia Dr. Thorpa podczas testowania akademickich teorii w kasynach, w towarzystwie doświadczonych graczy, którzy służyli mu radami i sponsorowali jego eksperymenty własnym bankrollem.

„The Big Player” (Ken Uston, 1977) – pierwsza książka odkrywająca szerszej publiczności tajniki świata osób liczących karty i zespołów grających w blackjacka. Uston przeplata w niej swoje strategie i analizy z kasynowymi przygodami.

„Bringing Down the House” (Ben Mezrich, 2002) – bestseller opisujący doświadczenia zespołu MIT Blackjack Team. Książka klasyfikowana jest jako powieść „non-fiction”, mimo że posługuje się zmienionymi nazwiskami, wymyślonymi dialogami, złożonymi postaciami i wersjami wydarzeń zmodyfikowanymi na potrzeby fabuły. Na jej podstawie nakręcono film pt. „21”.

„Kac Vegas” (2009) – film komediowy opowiadający o weekendowym wyjeździe na wieczór kawalerski do Las Vegas. W jednej ze scen Alan (grany przez Zacha Galifianakisa) w błyskotliwy sposób gra w blackjacka, liczy karty i wygrywa spore sumy, co kontrastuje z jego ogólnym, komicznym i nieporadnym, zachowaniem. 

„Gorączka” (1986) – film sensacyjny z Burtem Reynoldsem w roli ochroniarza w Las Vegas. W niektórych scenach Reynolds wygrywa spore sumy, by zaraz je przegrać, próbując swoich sił w blackjacku. Obraz powstał na podstawie powieści i scenariusza słynnego scenarzysty Williama Goldmana.

„Rain Man” (1988) – entuzjastycznie przyjęty przez krytykę film z Dustinem Hoffmanem i Tomem Cruise'em w rolach głównych. Zdobywca czterech Oscarów w 1989 roku: za najlepszy film, najlepszy scenariusz oryginalny, dla najlepszego reżysera (Barry Levinson) i najlepszego aktora (Hoffman). Jest to historia podróży dwóch braci po Stanach Zjednoczonych. Hoffman występował w roli autystycznego sawanta, a Cruise grał samolubnego, szorstkiego człowieka, który nie wiedział o istnieniu brata. Bohaterowie zatrzymują się w Las Vegas, w hotelu-kasynie Caesars Palace, gdzie Raymond (Hoffman), dzięki swoim umiejętnościom matematycznym, wygrywa w blackjacka.

^ Powrót na górę

Don Johnson, dyrektor generalny firmy dostarczającej systemy do obsługi wyścigów konnych, wygrał w blackjacka 15 000 000 $ między grudniem 2010 i kwietniem 2011. Jego nagrody znacząco uszczupliły budżety kilku kasyn Atlantic City z New Jersey: Tropicana (6 000 000 $), Borgata (5 000 000 $) i Caesars (4 000 000 $). Ze względu na skalę jego działań zdołał wynegocjować w kasynach korzystne warunki gry: 20 procent upustu od straty, możliwość stawiania nawet 100 000 $ na rozdanie, rozdzielanie i podwajanie do 4 razy, a także obowiązek czekania przez krupiera przy soft 17.

Kerry Packer, australijski miliarder z sektora medialnego znany jako „król wielorybów” w kasynach całego świata w latach dziewięćdziesiątych i na początku XXI wieku. Nie da się zweryfikować dokładnej historii jego największych wygranych i przegranych, ale kilka faktów daje ogólne wyobrażenie na temat skali jego działań. W 1995 lub 1997 (albo w obu tych latach) Packer zaliczył gigantyczną wygraną w kasynie MGM Grand w Las Vegas. Grając sześć rozdań na poziomie 200 000 $ (lub 250 000 $) za rękę, zgarnął od dwudziestu do czterdziestu milionów dolarów. Jeśli wierzyć pewnemu opublikowanemu raportowi, wygranie tej kwoty zajęło mu około 40 minut. Swoją skuteczną grą doprowadził w 1990 roku do zamknięcia kasyna Aspinall. Na Sylwestra 1990 w hotelu Hilton w Las Vegas wygrał w blackjacka ok. 8-10 milionów dolarów. Jego wygrana zmusiła szefów kasyna do zrezygnowania z rocznych premii. Był on też znany z dawania hojnych i ekstrawaganckich napiwków, co zostało potwierdzone przez menedżerów kasyn po jego śmierci w 2005 roku. W kasynie The Mirage został raz napiwek w wysokości miliona dolarów. Wiadomo też, że co najmniej przy jednej okazji spłacił też 150 000 $ kredytu hipotecznego napotkanej kelnerki.

^ Powrót na górę

^ Powrót na górę

Ze względu na nieufność, z jaką kasyna podchodzą do zawodowych graczy w blackjacka, odnoszący sukcesy profesjonaliści najczęściej unikają rozgłosu – dlatego trudno jest zweryfikować ich osiągnięcia, a nawet tożsamość. Przykładowo, Ian Andersen (autor bestsellerów Turning the Tables on Las Vegas i Burning the Tables on Las Vegas) po dziś dzień pozostaje całkowicie anonimowy. Od niemal 40 lat pisze pod pseudonimem. Nigdy nie upubliczniono jego zdjęcia. Nawet najlepsi profesjonaliści i osoby z kręgów blackjacka nie mają pojęcia, jak wygląda, jak ma na nazwisko, ani w jaki sposób można się z nim skontaktować.

^ Powrót na górę

Australijski miłośnik blackjacka i zakładów sportowych Zeljko Ranogajec uważany jest za najskuteczniejszego gracza kasynowego. Szacuje się, że jego roczne zakłady wynoszą około miliarda dolarów.

^ Powrót na górę

Don Johnson, dyrektor generalny firmy dostarczającej systemy do obsługi wyścigów konnych, wygrał w blackjacka 15 000 000 $ między grudniem 2010 i kwietniem 2011. Jego nagrody znacząco uszczupliły budżety kilku kasyn Atlantic City z New Jersey: Tropicana (6 000 000 $), Borgata (5 000 000 $) i Caesars (4 000 000 $). Ze względu na skalę jego działań zdołał wynegocjować w kasynach korzystne warunki gry: 20 procent upustu od straty, możliwość stawiania nawet 100 000 $ na rozdanie, rozdzielanie i podwajanie do 4 razy, a także obowiązek czekania przez krupiera przy soft 17.

^ Powrót na górę

James Grosjean, wybitny zawodowiec i teoretyk blackjacka, autor białego kruka w tej dziedzinie. Kolekcjonerzy płacą minimum 2000 $ za egzemplarz jego książki Beyond Counting (2000). Nakładem własnym opublikował też rozszerzone wydanie, które zatytułował Exhibit CAA, ze względu na wykorzystanie książki w licznych, wygranych procesach sądowych przeciwko kasynom. Teoretycznie sprzedaje ją tylko osobom, które zna osobiście lub które zostały mu przedstawione przez zaufane źródła.

^ Powrót na górę

Od 1997 roku Max Rubin organizuje doroczny bal blackjacka. Jego miejsce ujawniane jest wyłącznie osobom wtajemniczonym. Impreza skupia elitarnych graczy, którzy oddają się pogawędkom i rywalizacjom, a także wybierają nowego członka panteonu sław. Na balu obowiązuje zakaz robienia zdjęć. Uczestnicy sprawdzają się w serii testów wiedzy technicznej, umiejętności liczenia kart, zaawansowanej strategii i historii, w której nagrodą jest słynny puchar Grosjeana. Trofeum zostało nazwane tak na cześć członka panteonu sław, Jamesa Grosjeana, który wygrał tę imprezę trzy raz z rzędu, po czym został z niej wykluczony. Za drugie miejsce przyznawana jest nagroda Munchkina, nazywana tak na cześć Richarda Munchkina, który trzy razy zajął drugie miejsce, a potem podzielił los Grosjeana.

^ Powrót na górę

Technicznie rzecz biorąc, jest to błędna nazwa. W MIT działało kilka grających w blackjacka zespołów i najczęściej wcale nie był one złożone ze studentów Massachusetts Institute of Technology. Większość z nich jest bowiem zbyt młoda, by legalnie grać w kasynach Stanów Zjednoczonych. Na przestrzeni wielu lat w Bostonie pojawiło się kilka zespołów blackjacka (które najczęściej zawiązywały się niezależnie od siebie i nie wiedziały o swoim istnieniu). Ze względu na dyscyplinę i inteligencję konieczne do organizacji i prowadzenia zespołu do gry w blackjacka, menedżerami i pierwotnymi członkami byli głównie absolwenci lub byli dawni studenci MIT. Nieformalne metody rekrutacji sprawiają, że do klubu dołączają inni absolwenci czy dawni studenci.

^ Powrót na górę